بازعکسناپذیری یا بازاِکس‌ناپذیری، آن‌چنان که بالداری می‌نامد‌ش، مجموعه‌ایست از ۱۲ عکس رادیولژی بر ۱۲ نگاتوسکوپ، جعبه‌نوری که تقریبا همه در مطب استخوان‌پزشکان مشابه‌اش را دیده‌ایم، هرعکس به سبب شیوه ویژه تصویر‌برداری، نسخه‌ای یگانه و غیر‌قابل بازتولید است، و همین آن را جذابیتی دوچندان می‌بخشد، چرا که از سودای تولید و باز تولید دیوانه‌واری که یکی از جنبه‌های موضوعی اثر حول آن می‌گردد، دورش می‌کند.
بالداری با پیمودن مسیری مشابه عکاسی مُد، دور از استودیو عکاسی، این بار با دستگاه رادیولژی در محیط بیمارستانی، خود و مدل‌هایش را تحت اشعه الکترو‌مغناطیسی قرار می‌دهد و این دقیقا متضاد، وقتی است که هلموت نیوتن، برای ارضای حس کنجکاوی‌اش، – که جواهرات سه ملیون دلاری زیر اشعه ایکس چگونه به نظر می رسند- مدل هایش را قطار می‌کند. آنچه تغییر کرده تنها زمانه و مکان این اتفاق نیست، نسخه‌‌های«اصل» و «مشابه» و «قلابی» ملحقات و زیور‌ها و اشیا مارک‌دار این بار با تولید عمده سراسر جهان را در‌نوردیده‌اند. وی تصویر قرن بیست‌و‌یکمی قربانیان مضاعف مُد را، برهنه اما، عاری از جنسیت، دور از رقابت‌های جاری مصرف‌گرایانه، سایزها و معیار‌های لاغری و پرورش اندام، بیرحمانه به رخ می‌کشد.
چیدمان بالداری گالری را ناگهان به فضایی با کارکردی دوگانه بدل می کند: رصدخانه‌ای اجتماعی و آزمایشگاهی پزشکی تا لایه های زیرین جامعه را بکاود، حالی که لابلای رنگهای تند و نیرنگ های روزافزونش نهان نیست.
امیرعلی قاسمی، فروردین ۱۳۸۹
نگارخانه بومرنگ
چیدمانی از پدرام بالداری
جمعه ۲۷فروردین تا ۶ اردیبهشت ۱۳۸۹
ساعت چهار تا هشت
تهران، وزرا،خیابان دهم، شماره پانزده
تهران، وزرا،خیابان دهم، شماره پانزده
