… شیوا انصاری‌فرد | انگار دیده بودم

چیدمان شیوا انصاری  فرد در نگاه اول، کوهی از تصاویری است که درون مانیتورها در فضا معلق مانده ‌اند و حس اولیه‌ی ‌بیننده را در تعلیقی نا‌خواسته نگاه می‌دارد، هرآن انتظار دیدن ادامه ‌ی تصاویر را داریم، مطابق عادت ذهنی‌مان هنگام تلویزیون دیدن. اما نه، هیچ خبری از ادامه ‌ی تصاویر نیست و آن هجمه ‌ی داده ‌های تلویزیونی به کلاژهایی در نور جهنده‌ا‌ی  فروکاسته شده‌اند. گویی انتظار دیگری از ما دارند: انتظار جلوتر رفتن، دقیق‌تر شدن و تکیه کردن به برداشت‌های تاویل‌گرانه‌مان

اثر، فضای تاریک گالری را با نور لرزانی روشن می‌کند، فروتنانه در صدد مقهور نمودن مخاطب بر نمی‌آید، درست بر خلاف انباشتگی سرسام آور چیدمان‌های تلویزیونی «نام‌ جون‌ پایک»، تصاویر متحرک از پیش ضبط‌ شده را کنار می‌گذارد و جنون سرعت چهار دهه‌ی پیش را نادیده می‌گیرد. سرگیجه‌ی نشئه‌آور دهه‌ی هفتاد، به چشم بر‌هم‌زدنی در سکون این چیدمان، به لحظه‌ای معلق در فضا بدل می‌شود. گویی رسانه هنوز در این کار، پیام است، اما پیام دیگر همان رسانه نیست

نَفَس از جایِ گرم فیلم و ویدیو و … از ایران پروژه‌های پارکینگالری – تهران و پروژه‌های آسایشگاه – کرمان گالری کروکس هاپوکس – گنت، بلژیک به انتخاب نیما بهره‌مند و امیرعلی قاسمی

 با آثاری از
هومن علیزاده | ‌ شیلان برهانی | شهرام انتخابی | نگار فرجیانی  | آناهیتا حکمت  | آرش خاکپور و آرش رادکیا  | آرش خسرونژاد  | سامان خسروی | طلا مدنی  | آرش مبرز و رامین رحیمی  | امیرعلی محبی‌نژاد  | پویا رضی  | تارا نجد احمدی  | جعفر صادقی  | سونا صفایی سوره  |زرین صلاحی  | بهار صمدی

جسته و گریخته
نمایشگاه عکاسی
مریم اسکوئی، آبنوس البرزی، مهتاب علیزاده، مریم نیازاده
گالری فرامرزی
پانزده تا بیست و هفت آذر نود و دو

ادامه خواندن مریم اسکوئی، آبنوس البرزی، مهتاب علیزاده، مریم نیازاده | جسته و گریخته | نمایشگاه عکاسی ←

آینه های پشت ریخته
امیر باستان
پارکینگالری
نوزدهم تا بیست و دوم خرداد هزار و سیصد و نود و یک
ساعت چهار تا هشت

جهانِ مفاهیمِ هم پوشان؛
آیینه های پشت ریخته» :گزارشی از یک وضعیت»
مجموعه ی «آیینه های پشت ریخته» محصولِ دوره ای است که لحظه های آن بر محورِ این سوال که «گستره ی هر مفهوم تا کجاست؟» گذشته است.
گستره ی مفاهیمی چون واقعیت، هنر و یا اختلال سایکوتیک که هنرمند در این دوره درگیر وتحت درمان بوده و حاصل آن، وضعیتی است که از آثار این مجموعه به نخستین مخاطب آن ها انتقال یافته است.یا در واقع بهانه ای ست برای جست وجوی خویشتن از میانِ ذهنیاتی هذیان گونه با نگاهی مرکب که هیچ مرزی را برای مفاهیم مشخص نمی کنند.

امیر باستان
فروردین91

جعبه تقسیم
سیزده هنرمند بین المللی در تهران
به انتخاب امیرعلی قاسمی
چهاردهم تا بیست وششم مرداد 1390

آنکه شوتلر| امانو ئله رودو | ماتئو رووسکیاتو | یومنا چالا | جانو غوصی | سدریک بامفورد | ولفرام هان| فدریکه برات | گیزا شرامل | ملانی شلختر | جم کایا | جونیشیرو ایشی | نیکولاس وایز

باغ کارخونه گزارش و نمایشگاه گروهی از یک پروژه دسته جمعی است که به ابتکار و دعوت نگار فرجیانی در یک کارخانه متروک پشم ریسی در یزد در    زمستان هزار وسیصد و هشتاد و نه شکل گرفت و اکنون از ۲۴ تیر تا ۵ مرداد در نگارخانه محسن در تهران بر پا خواهد بود، ساعات بازدید از چهارتا هشت شب و نکته آنکه نگارخانه پنجشبه ها تعطیل است

همچنین نشستی با حضور هنرمندان در تاریخ سوم مرداد از ساعت شش تا هشت عصر در محل گالری برگزار می شود

مجتبی امینی، گلرخ برومندی، حامد رشتیان، پروین شکری، ایمان صفایی، نسترن صفایی، علی صمدپور، نگار فرجیانی، امیرعلی قاسمی

 

کارخونه، قلب آهنی باغی پر درخت و سر سبز بود که روزها جای کار بود و عصرها جای سرک کشیدن در تالارهایی وهم آلود و تاریک با سایه ای از دستگاههای خاموش و خسته و آن طرف تر سر وصدای کودکانه در میان درختان انار و سرو.
باغ کارخونه جایی بود که ما را به آن سوتر شهر می کشاند تا روزهای گرم تابستان را با سرازیر شدن در باغ یا دست و پا زدن در آب زلال استخر شب کنیم و عصرهای دلگیر پاییز و زمستان را هم بگذرانیم به پنهان شدن پشت بوته ها و دیواره هایی در هرگوشه کناری از باغ یا خط خطی کردن خاک نمک خورده با ترکه چوبی انار برای کنار زدن گلوله های نخ و پشم به جا مانده از بار روز قبل.
آنجا لحظه های زندگی کسانی بود که یا از سالن های کار و پر غبار آن خستگی به خانه می بردند یا از میان درختان و جوی های آب آن خاطره ای.
پس از سالیان بار دیگر دوباره سرک کشیدیم در هر گوشه کناری، زنان و مردان کار را جایی ندیدیم! دستگاه های پر سر و صدا و بیرون تر از آن، درختان باغ هم هیچ کدام شان نبودند!
اما ما باز هم در هر گوشه کناری بازی ای شروع کردیم .
بازی تازه ای.
خرداد۹۰

نگار فرجیانی

جلال الدین انوری در پروژه ی اخیر خود تهیگی، مسایل حساسی چون هویت، تاریخ(ها) و فراموشی مثال زدنی ما ایرانیها را مطرح می سازد. او به ظرافت، رسانه های مختلف را از متن تا تصاویر باستانشناسی و عکس های توریستی و از چیدمان تا عکاسی مستند کنار هم می گذارد. مدلی از یکی از بحث بر انگیزترین بنا های یادبود ما ایرانیان، که به طرز دوپهلویی  یک دستگاه حباب ساز را در خود پنهان کرده است. 

انوری قصد ندارد ما را مجبور کند به نتیجه گیری از پیش تعیین شده ای برسیم، نه با سرزنش کردن ما ایرانی ها از غرور و خودپسندی تاریخی مان، و نه حتی با ترویج نگاهی طعنه آلود به گذشته ی دور از دست. او بی طرفانه به ما یادآور می شود که چگونه میراث فرهنگی ما در حد رو نما یی سطحی خلاصه شده و  با اینکه آثار بجا مانده از گذشته، همچنان پر بازدیدکننده است، انگار ما به عادتی دچار شدیم که حس میهن پرستی ما را ارضا می کند بدون آنکه توجه مان را به معنی انجام  گمراهانه این مراسم عمدتا تو خالی معطوف کند. 

او پوسته ای را در برابر ما می گذارد که باقیمانده درک ماست از تاریخ های متعدد به جا مانده و بازی گرانه ما را دعوت می کند تا به هویت خود، دوباره بیاندیشیم قبل از آنکه حباب آن بترکد.

امیرعلی قاسمی، خرداد هزار وسیصد و نود

 

حضور خوش خیم، نمایشگاه میکائیل رحمانی، از روز جمعه شش خرداد در نگارخانه سین آغاز می شود و تا بیست ویک خرداد ادامه خواهد داشت، ساعات بازدید همهروزه از ساعت سه تا هفت عصر به جز پنجشنبه هاست
نگارخانه از دوازده تا پانزده خرداد در تعطیلات رسمی است

نشانی: تهران، شهرک غرب، خیابان هرمزان، خیابان پیروزان جنوبی، خیابان دوازدهم، پلاک شانزده
طراحی پوستر از فواد شریفی

حضور خوش خیم

برخلاف گذشته که من برای بازی کردن چیزی نداشتم امروزه هرآنچه که می توان تصور کرد یکباره برای بازی و مصرف کودکان ارائه می شود. فضا مملو از شخصیتهایی شده است تا کودکان با آنها بازی و شاید هم زندگی کنند تاهمچون کودکی من تنها به سر نبرند. من در کودکی حالات بزرگترها را در بازیهایم تکرار می کردم، اما کودکان حالاتی را تکرار می کنند،که کمتر آشنا هستند،حالاتشخصیتهایی در “گیم های” کامپیوتری.که هنگام بازی در کوچه و خانه با آنهاهمبازی می شوند.

برو منم میام دنبالت، مواظب باش حمله نکنن، تا من میام. باید اسلحه زیادی بردارم –

اونا یک قلعه  کنار مدرسه ساختن، آرپی جی روهم بیار –

کودکان شخصیتها را در زندگی خود به پیش می برند. آنها را به اتاق خود راه می دهند، در کنارشان می جنگند، می خندند و گریه می کنند. و خیلی ظریفتر به تقلید و تکرار ژست ها، حرکات چشم و دستانشان می پردازند.

کودکان اطراف من وقتی فضای ذهنی خود را نقاشی می کنند، هرچه که دوست دارند و گاهی هم آنچه دوست ندارند می کشند. وقتی نقاشی کودکان را نگاه می کنم،انگار طراحی شده تا افرادی از گیم های کامپیوتری در آن حضور پیدا کنند. انگار کودکان دوست دارند که فضا را برای حضور آنها مهیا کنند.

توجه : من در طی سفرهای مختلف در شهرهای کردستان همزمان با جمع آوری نقاشی کودک از مکانهای مربوط به کودکانو دانش آموزان(مدارس، مهدهای کودک، پارکها) عکاسی کرده ام. عکسهای زمینه از همین مکانهاست.

میکائیل رحمانی بهار 1390