جلال الدین انوری در پروژه ی اخیر خود تهیگی، مسایل حساسی چون هویت، تاریخ(ها) و فراموشی مثال زدنی ما ایرانیها را مطرح می سازد. او به ظرافت، رسانه های مختلف را از متن تا تصاویر باستانشناسی و عکس های توریستی و از چیدمان تا عکاسی مستند کنار هم می گذارد. مدلی از یکی از بحث بر انگیزترین بنا های یادبود ما ایرانیان، که به طرز دوپهلویی  یک دستگاه حباب ساز را در خود پنهان کرده است. 

انوری قصد ندارد ما را مجبور کند به نتیجه گیری از پیش تعیین شده ای برسیم، نه با سرزنش کردن ما ایرانی ها از غرور و خودپسندی تاریخی مان، و نه حتی با ترویج نگاهی طعنه آلود به گذشته ی دور از دست. او بی طرفانه به ما یادآور می شود که چگونه میراث فرهنگی ما در حد رو نما یی سطحی خلاصه شده و  با اینکه آثار بجا مانده از گذشته، همچنان پر بازدیدکننده است، انگار ما به عادتی دچار شدیم که حس میهن پرستی ما را ارضا می کند بدون آنکه توجه مان را به معنی انجام  گمراهانه این مراسم عمدتا تو خالی معطوف کند. 

او پوسته ای را در برابر ما می گذارد که باقیمانده درک ماست از تاریخ های متعدد به جا مانده و بازی گرانه ما را دعوت می کند تا به هویت خود، دوباره بیاندیشیم قبل از آنکه حباب آن بترکد.

امیرعلی قاسمی، خرداد هزار وسیصد و نود