ویدئویی از مانلی آیگانی در گالری طراحان آزاد

ای فسانه، خسانند آنان که فروبسته ره را به گلزار
ویدئویی از مانلی آیگانی

Video Stills from O fable, they are the fodder Who have blocked the way to the garden
Maneli Aygani Video Stills from O fable, They ... 3-channel video for 3 projections, DVD, color, sound, 4’ 34”

نمایش یک روزه- پنج شنبه ۱۴ مرداد ماه ۱۳۸۹
۴-۸ عصر

گالری طراحان آزاد
تهران، میدان فاطمی، میدان گلها، میدان سلماس، شماره ۵
تلفن ۸۸۰۰۸۶۷۶
۸۸۰۲۷۱۸۱

ای فسانه خسانند آنان
که فروبسته ره را به گلزار

ما کجا و چگونه بزرگ شده‏ ایم؟ چقدر یاد گرفته‏ ایم که باید از هم بترسیم؟ چقدر از تحسین دیگران، به خاطر آنچه واقعاً نیستیم، لذت برده‏ ایم؟ و آن دیگران، و این لذت، تا کجا همراه ما هستند؟

سانسور درونی می‏شود. آنقدر درش خبره می‌شویم که گویی پاره‏ ای جدا ناشدنی است از زندگی‏ مان. توان تشخیص اینکه من چه می‌خواهم را در این زمان از دست می‌دهیم.

مفاهیمی چون بد و خوب، تضادهای ذهن ما با محیط پیرامون‏ مان را می‏سازد، و عاقبت به‌رغم اینکه می‏ دانیم آن که دلخواه ماست چیست با بی‏ رحمی سرکوب خویش را آغاز می‏ کنیم، چرا که اگر آنچه دلخواه ماست از آموزه‏ های ما سر باز زند، گستاخانه و نامتعارف می‏ نماید، پس آنچه به تاراج می‏رود من است و گاه که با ستیزی مدام و درونی بر این من دروغین فائق می‏ آییم و بر آنچه می‏ طلبیم می‏ ایستیم تراژدی اصلی اتفاق می‏ افتد. من ِِ ستمگر به جهان غالباً ناخوشایندتر از من‏ی ست که بر خویشتن ستم می‏ کند، آنگاه این من ِِ بد می‏ماند و حس گناه.

تا کجا این احساس گناه است که به جای شعور ما تصمیم‏ گیرنده در اعمال ماست؟ در این چرخش معیوب، ستم از دیگران به ما، از ما به خویشتن و از ما به دیگران انتقال می‏ یابد. ما همه در کار جُور خویش و جُور دیگری هستیم. زمانی که این جُور عادت می‏ شود، دروغی به استمرار جایگزین حقیقت می‏ شود و من‌ای که میان این دروغ و حقیقت گم شده است و مرز این میانه را گم می‏ کند. «چه می‏ خواهم»ای که گم شده است.

و من، وا می‏ دهد.